Ellie (51) - ,,Als je niet uit een liefdevol gezin komt, neem je blijkbaar met minder genoegen’’

Ze weet nog goed hoe ze als klein meisje op school zat en het gevoel had dat er een glazen wand tussen haar en de rest van haar klasgenoten stond. Ze was stil en verlegen en hoorde er niet echt bij.

De alleenstaande moeder Ellie uit Groningen weet zeker dat het diepe gevoel van eenzaamheid, dat ze maar al te goed kent, voortkomt uit haar jeugd. ,,Mijn moeder had waarschijnlijk borderline en was niet in staat om een moeder voor ons te zijn. Ze had regelmatig boze buien en praatte dan urenlang in zichzelf en zonderde zich dagenlang af. Een echt gesprek met haar voeren was onmogelijk. Ik durfde nooit vriendinnetjes mee te nemen, uit schaamte voor de situatie bij ons thuis. Eigenlijk was ik steeds bezig om mijn moeder in een goede bui te krijgen of te houden. Tijdens haar slechte buien zei ze vaak dat het beter was geweest als haar kinderen niet geboren waren. Terugkijkend ben ik eerlijk gezegd altijd bang voor mijn moeder geweest. En mijn vader? Die ontkende de situatie. Hij zag het niet of wilde het niet zien en met familie hadden we weinig echt contact.’’

Ellie werd geboren in Zandeweer, Uithuizen, en had een één jaar oudere broer en een elf maanden jonger zusje. Toen Ellie zes jaar was verhuisde het gezin naar Appingedam. Door de psychische problemen van haar moeder ontpopte Ellie zich als een moedertje voor haar zusje. Waar haar broer en zusje de dialoog aangingen met hun moeder, trok Ellie zich liever terug met een boek.

Op haar negentiende besloot Ellie dat ze op kamers ging in Groningen waar ze als serveerster in een visrestaurant werkte. De eerste nacht op haar nieuwe woonplek voelde ze zich ontheemd, maar al snel was ze dolblij verlost te zijn van de voortdurende strijd in het gezin. Ze kreeg een vriend. ,,Die relatie duurde vijf jaar, maar hij heeft nooit van mij gehouden. Als je niet uit een liefdevol gezin komt, neem je blijkbaar met minder genoegen.’’

Na een aantal jaren besloot ze de horeca achter zich te laten en een avondstudie tot secretaresse te volgen. Op haar zevenendertigste kwam ze voor het eerst een man tegen die hardop zei dat hij van haar hield. Na drie maanden was ze zwanger en werd haar zoon geboren, die nu dertien jaar is. Anderhalf jaar later kwam haar dochter. ,,Ik was dolgelukkig, want ik wilde altijd al graag moeder zijn. Toen mijn dochter bijna twee was ging het zo slecht tussen mijn ex en mij dat we uit elkaar zijn gegaan.’’

De beginperiode als alleenstaande moeder was vreselijk zwaar, zegt Ellie. ,,Ik moest alles alleen doen, had geldproblemen, vond het moeilijk om consequent tegen de kinderen te zijn, had geen enkel voorbeeld, voelde me machteloos en was bang dat ik net als mijn moeder zou worden.’’

Maar ze zocht en kreeg hulp, begon zich meer te uiten en volgde een opvoedcursus waar ze leerde op haar eigen gevoel te vertrouwen. ,,Als je je eenzaam voelt en merkt dat niemand je echt hoort of begrijpt en je hebt het gevoel dat je alles alleen moet doen, is dat zo moeilijk. Ook in vriendschappen. Soms dacht ik dat ik goed bevriend was met iemand, maar dan bleek die ander dat heel anders te beleven. Ik ben daar vaak boos of verdrietig over geweest.’’

Haar hele leven is Ellie op zoek geweest naar liefde. ,,Ik zocht het in mannen en relaties en heb het uiteindelijk nooit gevonden. Als ik maar een man heb die van mij houdt, dan ben ik niet alleen en ben ik gelukkig, dacht ik. Rond mijn veertigste was ik op zoek naar een beste vriendin en ook haar vond ik niet. Nu zoek ik haar niet meer, maar probeer die rol te pakken voor een ander, binnen mijn grenzen. Ik blijf meer bij mezelf en heb een stuk minder bevestiging en erkenning van anderen nodig.’’

Ellie heeft een leuke baan als secretaresse bij de Rijksuniversiteit Groningen en heeft de liefde gevonden in zichzelf en met haar kinderen. Ze geniet er van om het thuis gezellig te maken, te spelen met hun twee hondjes, taarten te bakken en de kinderen een veilig thuis te bieden. ,,Liefde leeft in mij en ik geef het aan mijn zoon en dochter door. Ik geef iets anders door aan mijn kinderen dan mijn ouders deden. Ik hoop dat mijn kinderen zich daardoor nooit eenzaam zullen voelen. Vooral ook omdat ze zichzelf kennen, zichzelf durven zijn en van zichzelf houden. Pas dan zie en herken je je metgezellen en voel je je niet alleen en kun je ervoor kiezen of je samen wilt zijn.’’