Ingrid (57): ,,Soms zie ik gelukkig een heel klein stukje Kees van vroeger’’
Hand-in-hand wandelen door de stad, vogels spotten in Namibië of maandenlang reizen door Australië. Zo zag het leven van Kees Borrius (63) en Ingrid Vroom (57) uit Groningen er lange tijd uit.
Een echt buitenmens, zo durft Ingrid zichzelf wel te omschrijven. Ze ontwikkelde haar liefde voor de natuur in het gehucht Terheijl, waar ze van haar negende tot haar zeventiende woonde met haar ouders en twee oudere zussen. In die tijd werd ze ook lid van de Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie.
Daar viel ze voor biologiestudent Kees die opviel door zijn fijne uitstraling, zijn eerlijkheid, maar ook de botheid die hij af en toe toonde. Hij was zes jaar ouder en woonde nog bij zijn ouders.
Na haar atheneum in Leek toog Ingrid naar de stad. ,,Een half jaar later woonden Kees en ik samen aan de Hoge der A in Groningen in een kamer van 4 x 4 meter’’, vertelt ze met een glimlach.
Ingrid werkte tot 2012 in de meubelmakerij van de Rijksuniversiteit Groningen. Kees ging met zijn studie gedragsbiologie en milieukunde aan de slag bij Rijkswaterstaat en bleef daar 21 jaar werken.
Het stel reisde veel; fietsen in Spanje, trekken door Costa Rica, Namibië, Sri Lanka en meerdere malen door Australië. Met allebei een verrekijker bewogen ze zich graag door deze warme oorden, altijd op zoek naar bijzondere vogels en aantrekkelijke natuur. ,,We scheurden van tevoren specifieke bladzijden uit vogelboeken om die soorten daar te herkennen.’’ Voor het buitengevoel kochten ze een huisje op volkstuincomplex De Pickardthof aan de rand van de stad. Mét een mooie (moes)tuin.
In 2012 kreeg Kees een fietsongeluk waar hij slecht van herstelde. ,,Zijn gevoel voor humor veranderde en de taalgrapjes die hem eigen waren, verdwenen’’, zegt Ingrid. ,,Onze relatie werd op een bepaalde manier moeizamer en op z’n werk had hij het ook niet meer naar zijn zin.’’
Maar de alarmbellen gingen pas echt af tijdens een reis van een half jaar door Australië. ,,Hij kon geen kaart meer lezen, kon niet onthouden welke spullen er in onze vier opbergkastjes in de camper zaten en schoot soms zomaar in paniek. Niks voor Kees.’’
In 2016 kreeg Kees de diagnose Alzheimer.
In het voorjaar van 2019 heeft Ingrid de zware beslissing moeten nemen om haar man voortaan te laten wonen in Nieuw Graswijk in Assen, waar hij wordt verzorgd. Ondanks hulp van alle kanten werd de situatie thuis onhoudbaar.
Ze voelt zich nu vaak verdrietig en dan stromen de tranen. Vooral als ze alleen thuis komt in het lege huis of in haar eentje aan tafel zit te eten. ,,Dat vind ik heel ongezellig en daarom eet ik drie of vier keer per week samen met vrienden of familie. Of ik ga lekker aan het werk in mijn moestuintje van ons tuinhuisje. En ik ben bezig met een boek over Kees met daarin foto’s en teksten vanaf de diagnose tot nu.’’
Drie keer per week bezoekt ze Kees. ,, Hij is altijd blij om me te zien en af en toe slaat hij tijdens onze wandelingen een arm om me heen. Zoals vroeger.’’
Hij is al lang geen partner meer en toch blijft ze afscheid van hem nemen. In een onbewaakt ogenblik vraagt ze zichzelf wel eens af wat erger is: deze ziekte of de dood. ,,Ik ben er niet uit. Fysiek is hij er nu nog en soms zie ik gelukkig een heel klein stukje Kees van vroeger. Dat biedt toch een beetje troost.’’
