Jan Bolhuis (81): ,,Ik wil niet vereenzamen hier in huis’’
Hij voelt zich niet meer thuis in zijn eigen huis. Sinds de dood van zijn vrouw Epie is hij altijd op pad. Wandelend, fietsend of bezig op zijn boot. Het liefst met mensen om zich heen, want alleen zijn valt hem zwaar.
Jan Bolhuis (81) is een bedrijvige man, beslist geen stilzitter. ,,Ik ben een bezige bij. Ik moet altijd iets doen. Dat is mijn hele leven al zo. Als mijn vrouw naar Goede Tijden Slechte Tijden op tv keek, fietste ik een rondje Paterswoldsemeer en daarna zette ik voor ons beiden een kopje koffie. Zo deden we dat.’’
Twee jaar geleden kwam er plotsklaps een eind aan hun bijna 60 jaar samenzijn. Een hartstilstand werd Epie fataal, thuis, zomaar op een woensdag in december. ,,Ik mis haar zo erg. Elke dag weer. Thuis komt het verdriet en daarom vlucht ik mijn huis uit en ga ik steeds iets doen. Even een pilsje drinken op een terras of ’s avonds een kopje koffie drinken bij Ikea. Ik kom altijd wel een bekende tegen om een praatje mee te maken. Ik laat mijn verdriet niet zien aan de buitenwereld, dat kan ik niet. Mijn dochter heeft mij bijvoorbeeld nooit zien huilen.’’
Zijn appartement in Groningen is om door een ringetje te halen. In de hoek is een speciaal tafeltje ingericht om zijn vrouw te eren. ,,Daar staan de urn met haar as en haar foto. Ik koop elke week een bos verse bloemen, speciaal voor Epie, om daar bij te zetten.’’
Het verdriet is er, maar hij is er de man niet naar om daar te veel aan toe te geven. Op een gegeven moment is Jan naar het vrijwilligersproject Oma Soep gestapt in het Poortershoes in de Oosterpoort-wijk, waar studenten voor ouderen koken. Zijn ogen glimmen als hij er over vertelt.
"Maar we hebben ook heel veel lol met elkaar. Ik ben er eigenlijk niet weg te slaan en ga ook mee naar andere wijken waar Oma Soep is. Het neemt mijn gevoel van eenzaamheid weg op zo’n moment.’’
Opa Jan is dol op jonge mensen om zich heen. Voor een ander project kookt hij elke eerste zondag van de maand met studenten. De eerste keer kreeg hij een student toegewezen die – net als hij - niet kon koken. Gelukkig hadden de twee voldoende gespreksstof. ,,Die jongen studeerde medicijnen en ik ben altijd instrumentmaker geweest in het UMCG. Dus dat ging prima. En we hadden een lekker toetje gemaakt. Met jonge mensen hebben je heel andere praat dan met oude mensen waar het toch vaak over ziektes en medicijnen gaat.’’
Hij vindt dat ouderdom automatisch meer eenzaamheid met zich meebrengt. Zeker nu hij alleen is. ,,Toen we nog met z’n tweeën waren, werden we vaker ergens uitgenodigd. Nu moet ik er meer zelf op uit. Gelukkig kan ik dat en doe ik dat ook. Ik wil niet vereenzamen hier in huis. Daarom ben ik ook zo blij met mijn boot in de buurt die ik goed moet onderhouden en in de jachthaven van de Groninger Motorboot Club ben ik af en toe havenmeester. Lekker onder de mensen.’’
