Kitsa (32): ,,Te zot voor woorden dat ik me zwak en minderwaardig voel als ik eenzaamheid ervaar‘’
De diagnose Multiple Sclerose zette ruim vier jaar geleden de wereld van Kitsa (32) uit Groningen op z’n kop. Haar baan als etaleur moest ze opgeven, omdat het werken en reizen te vermoeiend werden. Twee jaar geleden kwam haar zoontje ter wereld. De ziekte van Kitsa dwingt haar om een rustig en geleidelijk leven te leiden.
,,Ineens kan de stekker er uit worden getrokken en is het op. Dan kan ik maar één ding: liggen. Dat voel ik niet aankomen. In het begin had ik besloten om gewoon door te gaan met alles, ondanks die MS. Mensen hoefden het ook niet te weten. Maar ik leerde dat dat niet werkte. Toen volgde de periode van veel aanpassen en flexibel zijn. Lastig voor een perfectionist. Ik ging altijd voor een 10 en wilde de beste zijn. Dat heb ik mezelf afgeleerd. Het is goed zoals het is.’’
,,Ik heb klein leren leven. Soms kan er heel veel niet en moet ik genoegdoening vinden in alledaagse dingen, blij zijn met dingen in en rondom ons huis. Met onze zoon is het net zo leuk om paardjes te aaien dan om een pretpark te bezoeken. Of om te genieten van de ritselende populierenblaadjes vanuit mijn bed waar ik voor de zoveelste keer in moet liggen. Zoiets kan me gelukkig maken.’’
,,Als ik teruggetrokken word door mijn ziekte, voel ik me erg eenzaam. Als ik tegen heel veel dingen nee moet zeggen, lijkt het net of ik een koker in ga en vast zit in mijn lijf. De wereld gaat supersnel, iedereen gaat naar zijn werk, heeft een enorme takenlijst en ik moet in dat bed liggen. Ik doe op dat moment voor mijn gevoel niet meer mee aan de maatschappij en daar heb ik niet zelf voor gekozen.’’
,,Op zo’n moment zoek ik graag de natuur op. Daar kom ik tot rust en laad ik weer op. Je hoeft alleen maar omhoog te kijken en je ziet mooie wolken of een mooie zon. Allemaal gratis en altijd aanwezig.’’
,,Een andere manier die voor mij werkt is het maken van een praatje. Oprecht contact maken. Toen ik net moeder was, mijn ziekte flink opspeelde, ik aan huis gekluisterd zat met een huilende baby, was mijn enige uitje een bezoek aan de supermarkt. Daar voelde ik me vaak nóg eenzamer. Wel onder de mensen, maar ieder met een eigen leven, zonder contact. Tot ik een medewerker een keer complimenteerde met zijn inzet, geduld en vrolijke lach. Er ontstond een heel mooi gesprek. Zo simpel, zo waardevol. Het dagelijkse boodschappen doen werd iets leuks; een plek waar ik niet langer onzichtbaar was.’’
,,Hulp accepteren, laat staan om hulp vragen, vind ik erg lastig. Ik zeg niet: ik ben eenzaam kom je langs? Vaak heb ik er niet eens de energie voor. Ik los dat in mezelf op en eerlijk gezegd vind ik dat het er ook gewoon mag zijn. We hebben de neiging om alles wat gebroken, lelijk of naar is weg te stoppen en vooral uit te stralen dat je sterk en mooi bent. Maar het leven is niet maakbaar.’’
,,Eenzaamheid is een menselijke emotie die komt en gaat en het zou goed zijn als het onderwerp beter bespreekbaar wordt gemaakt. Dat neemt ook het gevoel weg dat je de enige bent. Als ik me eenzaam voel, schaam ik me enorm en dan vind ik mezelf minderwaardig en zwak. Dat is toch te zot voor woorden.’’
